De busrit naar het hotel vliegt aan me voorbij. Al kletsend over onze studies, vrienden en natuurlijk Warschau. Maar de stad kan ons eigenlijk even weinig interesseren. Vriendlief en ik houden onze ogen niet meer van elkaar af. Het lijkt ineens wel weer 4 jaar geleden, toen alles nog heel pril was!
In de hotelkamer gaat het licht pas laat uit. We genieten van ons uitzicht, vanaf de 26e etage. En het lijkt alsof we elkaar alles moeten vertellen wat in het afgelopen jaar (oftewel maand) gebeurd is. We raken maar niet uitgepraat.
Aan het ontbijt zijn onze wallen zichtbaar en nadat we onze vitaminedrankjes op een tafeltje aan het raam hebben gezet, wordt ook nog eens onze plek ingepikt! Maar we laten ons niet uit het veld slaan. Wij hebben de eerste maand zonder elkaar overleefd, dan overleven we ook ons gestolen uitzichtplekje. En zo ook de drieënhalve maand die nog komen gaan… Tenminste?
Het weekend lijkt slechts een ochtend te duren, zo snel gaat het allemaal aan mij voorbij. Time flies when you're having fun!
Voor ik het weet staan we weer op diezelfde plek als waar wij ons weekend begonnen. En weer weet ik niet hoe ik moet kijken of wat ik moet zeggen.
Dan maken we samen nog maar een paar fotootjes, nu het nog kan.
Die ik even later, na heel wat gezwaai, eindeloos terugkijk tijdens mijn vliegreis naar huis. Als de stewardess mij vraagt wat ik wil drinken, kijk ik haar met waterige ogen aan. Zucht… Drie keer is scheepsrecht.
