Een voor een verschijnen de kindertjes voor onze neus. Hoewel we dachten dat het er maar tien zouden zijn, blijken het er maar liefst twaalf. En daar moeten wij de hele week op letten!
Een troost: ze zijn in ieder geval de achttien gepasseerd. Mijn ‘medemama’ en ik moeten er slechts voor zorgen dat onze ‘introductiekindjes’ naar alle activiteiten toekunnen en dat ze weer veilig arriveren bij hun studentenkamertje.
Onze kinderen, oftewel de twaalf gloednieuwe studentjes voor onze universiteit, dienen deze week rondgeleid te worden door Maastricht. Als het echte studentenleven van start gaat, moeten ze tenslotte wel de belangrijkste kroegen, verenigingen en sportclubs kunnen vinden.
Onze studentjes zijn allemaal ‘allochtoontjes’. Met een meerderheid aan Duitsers en een enkele Amerikaan trekken mijn vriendin en ik de hele stad door. Terwijl omstanders een grijns trekken als ze ons door de stad zien paraderen, genieten wij van de feestweek.
Maar dan sta ik daar met een spaatje rood te kijken naar de dansende studenten. Ineens vraag ik mij af waar al dit gefeest van betaald wordt. Natuurlijk kopen wij allemaal onze tickets, maar zo duur zijn die niet. Het zal toch niet…? Stel je voor dat al deze gekheid betaald wordt van die dure collegegelden.
Nog moe van de eerste avond belanden we bij de vlaaibakkerij, want wie in Maastricht studeert, mag deze lekkernij natuurlijk niet mislopen. Ook nestelen we ons gezamenlijk in roeiboten, want de roeivereniging is tenslotte een van de grootste in Maastricht.
Uiteindelijk staan we met spierpijn in de armen en benen in de kroeg. Dancemuziek knalt de boxen uit.
En daar sta ik weer met mijn spaatje rood. Kijkend naar de vrolijk dansende mensenmassa. Ik moet lachen, want behalve feesten, leren die gloednieuwe studentjes hier toch ook nog wat van de cultuur. Menig volwassene heeft de enige draaiende molen in Maastricht, en dus de vlaaibakkerij, nog niet gezien.
Al wordt dit allemaal betaald van de collegegelden – ik ben blij dat ik hier sta, als ‘mama’. Heerlijk om die studentjes rond te leiden door onze studentenstad. Laat de mensen maar grijnzen, wij weten tenminste wat het is om student te zijn!
zondag 31 augustus 2008
zondag 17 augustus 2008
Cursus ‘Vrienden maken in onbekende steden’
Daar gaan we dan. Vriendlief achter het stuur, terwijl ik alle spulletjes een plekje geef. De volgeladen auto is vanaf nu ons domein. Mijn vakantiegevoel neemt vorm. Het enige wat nog mist is de onbekende stad met de sjieke gebouwen.
Maar tijdens onze eerste stop bij een Duits tankstation neemt onze reis een onverwachte wending. We starten net de motor, als twee jonge mensen op het raam kloppen.
Lifters zijn ze, zo stellen ze zich voor. Op weg naar Praag. Of ze kunnen meerijden. Ik moet lachen: Praag is ook onze eindbestemming!
Onze eerste stop zal echter in het Bayerische Wald plaatsvinden. We betwijfelen of het voor de lifters wel handig is om met ons mee te gaan. En is het eigenlijk ook wel zo slim om een onbekend stel op onze achterbank te droppen?
Ik neem de twee van kop tot teen in me op: ze zien er netjes uit. Ik verwacht niet dat ze een of andere gevaarlijke scène hebben uitgedacht om ons gedurende de rit te killen.
Zo zijn we in een klap met het dubbele aantal reizigers. En een dubbele portie gezelligheid, zo blijkt na de eerste tien minuten met onze lifters erbij.
In het Bayerische Wald komt er een berichtje binnen op mijn telefoon: ze zijn goed aangekomen in Praag, melden de lifters. Zelfs zonder eigen domeintje is het blijkbaar mogelijk om verre afstanden af te leggen!
Of we zin hebben morgenavond samen te eten? Dan zijn ook wij in Praag, dus dat is prima. Eenmaal aan de Tsjechische goulash hebben we het over de terugreis. Dat brengt mij op een idee: rijd weer met ons mee!
Een dag later brengen onze lifters ons ‘ontbijt in de auto’, in ruil voor een lift naar ons kikkerlandje. De gezamenlijke terugreis is super. En ik besef dat het niet alleen de stad was die mijn vakantie vormgaf. Juist deze leuke mensen maken het plaatje compleet!
Maar tijdens onze eerste stop bij een Duits tankstation neemt onze reis een onverwachte wending. We starten net de motor, als twee jonge mensen op het raam kloppen.
Lifters zijn ze, zo stellen ze zich voor. Op weg naar Praag. Of ze kunnen meerijden. Ik moet lachen: Praag is ook onze eindbestemming!
Onze eerste stop zal echter in het Bayerische Wald plaatsvinden. We betwijfelen of het voor de lifters wel handig is om met ons mee te gaan. En is het eigenlijk ook wel zo slim om een onbekend stel op onze achterbank te droppen?
Ik neem de twee van kop tot teen in me op: ze zien er netjes uit. Ik verwacht niet dat ze een of andere gevaarlijke scène hebben uitgedacht om ons gedurende de rit te killen.
Zo zijn we in een klap met het dubbele aantal reizigers. En een dubbele portie gezelligheid, zo blijkt na de eerste tien minuten met onze lifters erbij.
In het Bayerische Wald komt er een berichtje binnen op mijn telefoon: ze zijn goed aangekomen in Praag, melden de lifters. Zelfs zonder eigen domeintje is het blijkbaar mogelijk om verre afstanden af te leggen!
Of we zin hebben morgenavond samen te eten? Dan zijn ook wij in Praag, dus dat is prima. Eenmaal aan de Tsjechische goulash hebben we het over de terugreis. Dat brengt mij op een idee: rijd weer met ons mee!
Een dag later brengen onze lifters ons ‘ontbijt in de auto’, in ruil voor een lift naar ons kikkerlandje. De gezamenlijke terugreis is super. En ik besef dat het niet alleen de stad was die mijn vakantie vormgaf. Juist deze leuke mensen maken het plaatje compleet!
zaterdag 16 augustus 2008
zaterdag 9 augustus 2008
dinsdag 5 augustus 2008
Op de eeuwige jeugd
Ik verheug me erop, maar toch ook weer niet. Die ‘maar’ was er een paar jaar geleden nog niet. Toen vond ik het heerlijk om een jaartje ouder te worden. Nog even en ik werd…! Ik keek er wekenlang naar uit.
Inmiddels weet ik wel beter. Doe mij maar de eeuwige jeugd! Ik geniet ervan om de jongste te zijn. In clubs waar je eigenlijk pas vanaf je 21e binnenkomt. En op de universiteit.
Heerlijk om te denken: ik heb nog een heel leven voor me. Maar pas op. Het kan zo afgelopen zijn. En bij die gedachte schieten de waanbeelden door mijn hoofd.
Zo komen bij de kleinste pijntjes de rampscenario’s al voorbij. Wat als…?
Ik vrees zelfs voor hypochondrie, ziekteangst. Maar net als bij de vluchtdrang en de geld-uitgeef-angst, weet ik niet hoe ik de afwijking te lijf moet gaan.
Terug naar mijn verjaardag. Een dag lang aandacht, presentjes en lekker eten maakt veel goed. Dat doet me even vergeten dat ik straks niet meer overal de jongeling uit kan hangen.
Onder veel vrienden blijf ik trouwens nog steeds de jongste. Zo ook op de redactie. Een zucht ontsnapt als teken van verluchting.
Stiekem kan ik niet meer wachten. Ik wil me nu, meteen, optutten en mooi maken. Voor als de gasten komen. Mijn nieuwste kleren, sieraden, schoenen. Ik leg het allemaal klaar.
En dan is het zover. Zingende familieleden met cadeautjes aan mijn bed.
‘Ik herinner het als de dag van gisteren dat je negen werd,” zeggen ze. “En nu alweer tien erbij!”
Mijn gezicht verschiet van de angst. Overmorgen word ik misschien al veertig. Mijn maag krimpt ineen. Ik moet er niet aan denken!
Wat er mis is, vragen ze. Oh, niks. Kom, we eten lekker een stukje vla. ‘Op je negentiende,’ wordt er geproost. En op de eeuwige jeugd, denk ik er stiekem achteraan.
Inmiddels weet ik wel beter. Doe mij maar de eeuwige jeugd! Ik geniet ervan om de jongste te zijn. In clubs waar je eigenlijk pas vanaf je 21e binnenkomt. En op de universiteit.
Heerlijk om te denken: ik heb nog een heel leven voor me. Maar pas op. Het kan zo afgelopen zijn. En bij die gedachte schieten de waanbeelden door mijn hoofd.
Zo komen bij de kleinste pijntjes de rampscenario’s al voorbij. Wat als…?
Ik vrees zelfs voor hypochondrie, ziekteangst. Maar net als bij de vluchtdrang en de geld-uitgeef-angst, weet ik niet hoe ik de afwijking te lijf moet gaan.
Terug naar mijn verjaardag. Een dag lang aandacht, presentjes en lekker eten maakt veel goed. Dat doet me even vergeten dat ik straks niet meer overal de jongeling uit kan hangen.
Onder veel vrienden blijf ik trouwens nog steeds de jongste. Zo ook op de redactie. Een zucht ontsnapt als teken van verluchting.
Stiekem kan ik niet meer wachten. Ik wil me nu, meteen, optutten en mooi maken. Voor als de gasten komen. Mijn nieuwste kleren, sieraden, schoenen. Ik leg het allemaal klaar.
En dan is het zover. Zingende familieleden met cadeautjes aan mijn bed.
‘Ik herinner het als de dag van gisteren dat je negen werd,” zeggen ze. “En nu alweer tien erbij!”
Mijn gezicht verschiet van de angst. Overmorgen word ik misschien al veertig. Mijn maag krimpt ineen. Ik moet er niet aan denken!
Wat er mis is, vragen ze. Oh, niks. Kom, we eten lekker een stukje vla. ‘Op je negentiende,’ wordt er geproost. En op de eeuwige jeugd, denk ik er stiekem achteraan.
Abonneren op:
Posts (Atom)