Zo lekker gewoon

“We zijn zo lekker gewoon gebleven,” zingen de Lama’s in hun gloednieuwe clip. En dat dan gehuld in Gucci kleding en met Prada zonnebrillen op hun neus. En niet te vergeten: met de mooiste vrouwen om hen heen. Gewoon gebleven?
Ze drinken dure champagne en slingeren met het goud om hun nek. Laat me niet lachen!
Maar ja, zou je niet een beetje grootheidswaanzin oplopen, door al die aandacht? Ik begrijp het wel. Ze zijn de beste improviserende cabaretiers van het land. Iedereen lacht om ze, de mannen krijgen alle aandacht. Dan raak je op een gegeven moment wel gewend aan het feit dat ze alles goed vinden van je.
Stiekem zou ik ook wel op dat podium willen staan. Mijn publiek vermaken, acteren en zingen als de beste. Maar wie weet… Plots slaat het dan ook bij mij toe: ik vind mezelf té geweldig, ik reageer bot tegen fans en ik sla interviews af. Want ja, teveel is teveel!
We mogen het de Lama’s niet kwalijk nemen. Ik voel met ze mee: keer op keer het gelach en getier aanhoren van al die fans. Ze zullen niet voor niets na dit jaar stoppen met hun shows.
Misschien had ik toch in die lange rij moeten gaan staan, eerder dit jaar. Dan had ik ze tenminste nog een keertje live kunnen zien, maar die kans is nu aan mij voorbij.
Ik bekijk de clip nog een keer. En nog eens. Zelfs als ik de tafel dek, neurie ik het liedje. “Zo lekker gewoon…”
Na het eten kijken we gezamenlijk naar de Joseph’s. Terwijl mijn moeder zich hardop afvraagt welke Joseph de daadwerkelijke ster zal worden, schud ik mijn hoofd. Maar díe zijn erg! Met de aflevering worden de kostuums sjieker en de koppies trotser. Nou, daar zijn de Lama’s nog heel gewoon tegen!

Onze oneerlijke wereld

Het leven is niet altijd eerlijk. Een van de liefste mensen uit mijn omgeving heeft de ziekte K. En ook ik ben daar goed misselijk van.
Ik begrijp het niet. Als er toch een God is, waarom maakt Hij het leven dan niet voor iedereen zo leuk en gemakkelijk mogelijk?
De een leeft ongezond, rookt en drinkt dat-ie lief is en wordt vervolgens ook nog oud. Menige ander let op de lijn, rookt niet en sport ook nog flink, maar wordt uiteindelijk ziek. Nee, ik vind het leven niet fair.
Mijn vriendin C. vindt dat je de “waarom?” vraag niet kunt stellen. Want we komen er toch niet achter. Sommige dingen zijn nu eenmaal te afschuwelijk om de achterliggende reden ervan te ontfutselen.
Oktober, borstkankermaand. Een op de acht vrouwen krijgt de vreselijke ziekte. We strijden er met z’n allen tegen. En nog blijft K. bestaan.
Ik kan het niet laten en vraag dan toch: “waarom?” Helaas kan niemand mij het antwoord verschaffen. Vriendin B. weet mij echter wel te troosten. Een warme chocomel en een goed gesprek doen wonderen.
Maar niet voor eeuwig. Want dan duiken de vragen en het onbegrip weer op in mijn hoofd. Mijn wens om wereldverbeteraar te worden krijgt de overhand. Ik wil die afschuwelijke ziekte uitroeien en iedereen beter maken. En er ook meteen ervoor zorgen dat iedereen op de wereld gezond geboren wordt en dat minstens blijft tot een leeftijd van 90 jaar.
Jammer, ik heb het niet voor het uitkiezen. Toch denk ik dat de wereld maar wat mooi zou zijn, zo zonder ziektes en bedrieglijkheid.
Goh, hoe zou het zijn als het leven volledig eerlijk was geweest?

Bloemen met een reden