Op de nog donkere, vroege ochtend vertrekken we gespannen naar het Noorden. Naar het andere einde van ons land. Oftewel het andere einde van de wereld, zo lijkt het wel na heel wat uren rijden…
Als ik bijna op de plaats van bestemming ben aangekomen, word ik steeds nieuwsgieriger. Ik wil er zo snel mogelijk zijn en ik druk het gaspedaal nog een beetje verder in.
Mijn collega columniste schreef vorige week over haar dochter die uitvliegt – zo zien mijn ouders mij ook vliegen over een paar maanden. Maar eerst nemen we vandaag samen een kijkje in mijn toekomstige, Groningse studentenkamer.
Groot is-ie in ieder geval wel. En mooi. En opgeruimd. Ik kan het niet beter treffen! De bewoner van de kamer vertrekt binnenkort naar Stockholm en ik mag voor een paar maanden op zijn eigendommen passen.
Ik krijg er zelfs een huisgenootje bij cadeau. En een ruime keuken, badkamer, wasmachine. Ik ga leren koken, poetsen en de was doen! (Het wordt ook wel eens tijd eigenlijk…)
Eindelijk een nieuwe wereld ontdekken. Die van het zelfstandig worden, zelf mijn maaltijden klaarmaken, door weer en wind op de fiets naar school gaan in plaats van zomaar de auto kunnen nemen die voor de deur staat.
Ja, eigenlijk heb ik het toch maar wat goed bij pap en mam. Ik denk dat ik nog maar even ga genieten tot februari. Want dan mogen ze mij helpen met verhuizen en daarna gaat het dan toch echt gebeuren: op eigen benen staan!
Mam duwt me later die week dan ook maar alvast de potten en pannen in de handen. Ik moet tenslotte nog veel leren. En dat blijkt maar weer eens te meer als ik een paar weken later een geheimzinnige brief open… Ja hoor: mijn eerste bekeuring – opgedaan in Groningen!
